Door: Corine Lepoutre
Er zijn van die dagen dat alles tegen lijkt te zitten. Ieder stoplicht staat op rood, je verkoudheid gaat maar niet over, de telefoon blijft rinkelen terwijl je door wilt werken, je bent te laat voor een zitplaats in de trein, je favoriete theekop valt kapot en je beste vriend zegt zijn afspraak voor de film af. Dan is er moed nodig om het leven ontdaan van alle franje tegemoet te treden. De waarheid te aanvaarden van alles wat tegenzit, van niks wat meezit. Proberen de lichtpuntjes te vinden.
Zo is het, dit is mijn leven op dit moment en ik kan er maar beter ja tegen zeggen dan er weerstand aan bieden. De aversie overwinnen. Voor mijzelf is 'de slechtste tijd van het jaar' het najaar. Ondanks dat ik kan genieten van de mooie plaatjes onderweg als de zon de geel, goud en rood gekleurde herfstbladeren uitlicht, kan ik mij ook echt bedrukt voelen door de vroege inval van de avond en het laat op gang komen van de ochtend. Dan heeft het automatisme van de neerslachtigheid meer vat op mij. De omstandigheden buiten hebben invloed op mijn wereld binnen, alsof er een hoge drempel is geplaatst waardoor ik over veel heen moet stappen om mij goed te kunnen voelen.
Wachten tot het overgaat
Iedereen kent de valkuilen van het leven wanneer de weerstand op de loer ligt. Het stemmetje in je hoofd wat zegt: 'O nee, niet dit ook nog, niet nu'. Die dagen waarin je je gedachten vaak 'Nee' hoort zeggen tegen jezelf, andere mensen en situaties. Er begint zich een soort van wollen deken over alles heen te leggen, de helderheid verdwijnt, er ontstaat een muf, gelaten humeur waarin weinig plaats is voor plezier en vreugde. Een onverschillige stemming waarin alleen nog wat ruimte is om te overleven. Wachten tot het overgaat.
Frisse lucht
In plaats van te wachten tot de stemming voorbij is, lijdzaam in je eigen weerstand te berusten, zou je ook tegenover het alles overheersende 'Nee' eens een voorzichtig 'Ja' kunnen proberen te zetten. Er blijven dan aanvankelijk nog allerlei kritische gedachten naar boven komen, maar die kan je om de tuin leiden door zo nu en dan gewoon weer 'Ja' te zeggen. Het 'Ja' zal ruimte scheppen, wat frisse lucht door het hoofd blazen, misschien zelfs een glimlachje tevoorschijn toveren.
Aanvaarden wat er is
Tara Brach, een Amerikaanse mindfulness goeroe noemt dat 'Radical Acceptance', radicale acceptatie. Een acceptatie van aanvaarden dat het er is, ook dat wat niet leuk of niet prettig is. Met dat 'Ja' erken je in eerste instantie dus gewoon de situatie zoals die is. De kracht van 'Ja' zeggen is dat de weerstand zal oplossen, er zal een gat geslagen worden in de neerslachtige stemming en de alles overdekkende wollen deken. Je hoeft niet 'Ja' te zeggen tegen de situatie zelf, maar wel 'Ja' tegen het feit dat je ziet, erkent dat het er is. Een volmondig 'Ja' tegen de ervaring die dat met zich meebrengt. Op het moment dat we ons gevoel, onze weerstand, onze kwetsbaarheid ten opzichte van een situatie erkennen, kunnen we ook vriendelijkheid toelaten. Compassie met onszelf door toe te geven dat het is zoals het is.
Krachtig medicijn
Het is het begin van het ontwarren van de kluwen van ontkenning. Van willen dat je leven anders is, van willen dat de situatie anders is. 'Ja' zeggen is ook aanwezig verdriet erkennen en dat betekent niet dat het verdriet dan direct verdwijnt. Vanuit de compassie dat het verdriet er mag zijn kan het doorleefd worden zodat het een plek kan krijgen. En bij kleine tegenslagen kan 'Ja' een glimlach om de lippen brengen. Tegen jezelf zeggen: 'Ja, vandaag is het zo'n dag dat alles tegenzit, laat het zo zijn.' Het uitproberen van 'Ja' op zulke momenten zou wel eens de moeite waard kunnen blijken te zijn. 'Ja' zeggen mogen we niet onderschatten, het is een krachtig medicijn om het leven aan te gaan met alles wat er is.
