Het proces van verandering is altijd gaande. En alles is aan verandering onderhevig. Vanuit de natuurkunde, maar ook in de eigen ontwikkeling. De Grieken noemden dit Panta Rhei. Of het nu ijs is dat smelt tot water en dan overgaat in gas, of de kleine ouderdomsrimpeltjes die je ziet verschijnen in je gezicht. Alles verandert, de relaties met de mensen om je heen en de nieuwe versie van het besturingssysteem van je mobiele telefoon.

Voelen doen we voortdurend. Bewust of onbewust. Veel van wat we voelen merken we niet op. Het is zo vanzelfsprekend dat we er geen aandacht aan besteden. Daarmee missen we heel veel informatie. Op cruciale momenten is het belangrijk om de ‘voelhorens’ te activeren. Dan houden we ‘feeling’ met wat er in ons leven speelt.

Het kan zomaar gebeuren, door dat ene woord of die ene blik, door een schokkend nieuwsbericht, dat de strijd oplaait in jezelf, dat de woede zelfs lichamelijk voelbaar is middels hartkloppingen of trillende handen. Dat de emotie je te pakken heeft en dat je erin verstikt raakt, dat je emotie wórdt, dat je geen lucht meer krijgt en even niet meer weet wie je bent.

Bijna iedereen heeft in meerdere of mindere mate een dwangmatige relatie met verlangen. Verlangen om het goed te doen, verlangen naar macht, verlangen naar kennis, verlangen om iets tot stand te brengen, verlangen naar systematisch handelen. We geven onszelf of mensen in de omgeving die daar iets teveel aan lijden dan stempels als bijvoorbeeld ‘controlfreak’ of ‘dwangneuroot’. Het controlerende element van verlangen ontneemt ons de vrijheid om met een open houding naar het leven te kijken. Controle is de grootste vijand van vrijheid.

Er zijn van die dagen dat alles tegen lijkt te zitten. Ieder stoplicht staat op rood, je verkoudheid gaat maar niet over, de telefoon blijft rinkelen terwijl je door wilt werken, je bent te laat voor een zitplaats in de trein, je favoriete theekop valt kapot en je beste vriend zegt zijn afspraak voor de film af. Dan is er moed nodig om het leven ontdaan van alle franje tegemoet te treden. De waarheid te aanvaarden van alles wat tegenzit, van niks wat meezit. Proberen de lichtpuntjes te vinden.

Hoe kun je leren je eigen beste vriend te zijn? Het is helemaal niet zo makkelijk om vrienden te zijn met jezelf. We zijn gewend te oordelen. We hebben een oordeel over anderen, een oordeel over situaties, maar bovenal een oordeel over onszelf. Het idee dat we niet goed (genoeg) zijn zoals we zijn, de overtuiging dat we niet waardevol zijn, het gevoel van ‘Er is iets mis met mij’.

Door: Corine Lepoutre

Alles is één. Alles gaat zoals het gaat. Dit moment is zoals het is en kan niet anders zijn dan het is. Ga er maar aan staan om dit zomaar te begrijpen. Wij, die denken dat we overal invloed op kunnen uitoefenen en vooral de behoefte voelen om dat voortdurend te doen, hebben moeite om het leven te laten zijn zoals het is. Oefenen in aanwezigheid helpt om daar naartoe te groeien. Een zoektocht naar de oorsprong.

Verbinding is een veelgebruikt woord, bijna een modewoord. Het is een thema dat speelt. Je kent het wel, soms is de verbinding verbroken en kan je de bron van je eigen welzijn niet meer bereiken. Of ben je de aansluiting met je partner of vrienden kwijt. Dan is het tijd om stil te staan en met aandacht te onderzoeken waar de breuk zit. Opnieuw verbinding maken.

Het lichaam is onze belangrijkste poort naar bewustzijn. Het lichaam is altijd in het hier en nu aanwezig en door aandacht te besteden aan het lichaam voltrekt zich direct een metamorfose. We landen als het ware vanuit een virtuele denkwereld terug in onszelf, puur door aandacht te besteden aan de fysieke aanwezigheid, de aandacht te richten op het lichaam en de zintuigen.

Het goed hebben met jezelf is niet vanzelfsprekend. Vaak willen we dat we anders zijn, dat onze situatie anders is, dromen we weg of zijn we ontevreden met de realiteit. Dat alles levert stress op of neerslachtigheid. Mindfulness geeft zicht op deze automatismen en helpt ze aan te pakken.